Wspomnienia i historia

Zbiór opowiadań „Pod czerwoną różą i opowiadania różne” jest dopełnieniem kompletu twórczości Karola Olgierda Borchardta. W tym tomie zamieszczono wszystko to, co nie ukazało się we wcześniejszych książkach pisarza.
W pierwszej części, „Pod czerwoną różą”, autor wraca do wspomnień z lat dzieciństwa i wczesnej młodości. Te opowiadania, odtwarzające atmosferę miejsc najbliższych sercu pisarza i przywołujące najważniejsze dla niego osoby, pozwalają bliżej poznać fascynującą osobowość kapitana Borchardta.
Na „Opowiadania różne” składają się utwory, które publikowane były za życia autora w czasopismach i te znalezione w archiwum pisarza po jego śmierci.
Uzupełnieniem tego tomu są zatytułowane „Pod białą różą” wspomnienia Ewy Ostrowskiej, zaprzyjaźnionej z kpt. Borchardtem asystentki pisarza.
Dla Karola Olgierda Borchardta każda z tytułowych róż – czerwona i biała – miała symboliczne znaczenie.

Książka poświęcona jest ostatniemu liniowemu rejsowi "Stefana Batorego", który z kilku powodów ma trwałe miejsce nie tylko w historii polskiej żeglugi. Podróż ta, która zakończyła się 21 października 1987 r., a więc ponad ćwierć wieku temu, była nie tylko ostatnim rejsem na istniejącej od 1957 r. linii pasażerskiej z Gdyni do Montrealu, ale również końcem trwającej od 18 maja 1936 r. (data inauguracyjnej podróży m/s „Batory” do Nowego Jorku) „morskiej dynastii Batorych” na północnym Atlantyku. Podróż ta zapewniła także „Stefanowi Batoremu” trwałe miejsce w historii światowej żeglugi. Była to bowiem ostatnia, regularna podróż statku pasażerskiego między Europą a Kanadą.

Jerzy Wojciech Doerffer

Życie i Pasje. Wspomnienia. Tom III. Obecny, trzeci tom wspomnień Profesora Jerzego W. Doerffera, opuścił drukarnię w niespełna rok po wydaniu tomu drugiego i blisko cztery lata od ukazania się tomu pierwszego. Pod względem tematycznym, ten trzeci tom rozwija wspomnienia Profesora, zapoczątkowane w tomie drugim, a więc Jego pracę naukową i dydaktyczną na Politechnice Gdańskiej w latach 1952-1970, zatem oddawany teraz do rąk Czytelników tom trzeci tych wspomnień obejmuje lata 1970-1988, czyli kończy się na roku, w którym w wieku 70 lat Profesor przeszedł na emeryturę.

Władysław Kaźmierczak,

Oddajemy w ręce czytelników trzecią już książkę Władysława Kaźmierczaka pod zagadkowym tytułem „Żeglarski kryminał”. Pomimo, iż zawiera w sobie dalsze losy ludzi opisywanych już wcześniej przez Autora („Moje pożegnanie z Afryką. RPA, ludzie i statki”, „Australijskie wesele”), ujawniając przy tym kolejną (po szybownictwie i oczywiście talentach literackich) autorską pasję – żeglarstwo, jednak pokazuje wydarzenia poprzez wplecenie do akcji wątku kryminalnego...

Grzegorz Kurkiewicz

Książka ta jest opowieścią o z pewnością ciekawych losach człowieka: spełnionych i nieudanych pragnieniach oraz marzeniach, a zaczyna się od obserwacji Egona A. przed bramą Stoczni Gdańskiej w dniach sierpniowego strajku w 1980 roku i kończy się też stoczniowym wspomnieniem, tyle że cofniętym w czasie o co najmniej 25 lat.

Karol Olgierd Borchardt

Ciesząca się niezwykłą popularnością książka, przez czytelników i krytyków zgodnie uznawana za najlepszą powieść marynistyczną w powojennej Polsce. Autor, w lekkiej formie i z dużym poczuciem humoru, tworzy w niej literacki portret kpt.ż.w Mamerta Stankiewicza i opowiada o życiu i służbie na morzu, dając przykłady odpowiedzialności, wytrwałości, koleżeństwa i patriotyzmu.

Obecna książka Władysława Kaźmierczaka, jest jakby kontynuacją, przedstawieniem losów ludzi z jego emigracyjnego otoczenia, powstałą na bazie zasłyszanych opowieści, czy też osobistych przeżyć, co nieco zakamuflowanych w treś­ci. Jest też retrospekcją, opowiadającą o młodzieńczych marzeniach i aspiracjach, dążeniu do osiągnięcia życiowej stabilizacji.

Rzecz o podróży szkolnej fregaty „Dar Młodzieży” do Japonii, która miała miejsce przed 40-stu laty w dniach 22 lipca 1982 do 23 lutego 1983 roku. Jest kroniką przebiegu tego rejsu, opowieścią o wrażeniach, zdarzeniach i poznawaniu ludzi na całym świecie. Rejs po wyjściu z Gdyni do japońskiej Osaki i z powrotem, przez wiele portów świata, skrupulatnie opisany przez wówczas praktykanta Wydziału Nawigacyjnego Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni, Marka Gabriela Szyllera, dzisiaj czynnego zawodowo kapitana ż.w. Jak sam mówi, długo czekał, aż w końcu zdecydował się po 40-stu latach opublikować swoją kronikę i podzielić się ówczesnymi wrażeniami, z bardzo wtedy prestiżowej podróży żaglowca. Książka ukazała się w serii Księgi Floty Ojczystej, tom 84, obecnie prowadzonej przez naszą Fundację(CS).

Szczecińskie kontenerowce autorstwa Krystyny Pohl - książka dokumentuje historię produkcji w Stoczni Szczecińskiej kontenerowców.

Antoni F. Komorowski, Iwona Pietkiewicz, Adam Szulczewski

Pozycja opisuje dzieje latarni morskich Zatoki Gdańskiej, dzieje etapów ich powstawania pod względem konstrukcyjnym od czasów sięgających nawet XVI wieku aż po rok 1945, kończący drugą wojnę światową. Chodzi o latarnie na Helu, Jastarni, Rozewiu, Oksywiu, Gdańska, Krynicy Morskiej, Piławy i Brüsterort.

Tomasz Neubauer

Autor w swojej książce przedstawił techniczne i bojowe możliwości broni torpedowej i rakietowej kutrów torpedowych z I i II wojny światowej, a także wojennych i powojennych "D-3", "183" oraz kutrów rakietowych typu "205" wchodzących w skład 3. Brygady Kutrów Torpedowych PMW. Ponadto autor zwrócił uwagę na problematykę budowy kutrów torpedowych przez polski przemysł stoczniowy w ówczesnych zależnościach militarnych.

Album „Kutry z Wielkiej Wsi” poświęcony jest kutrom rybackim, których portem bazowym był wybudowany w 1938 r. port Władysławowo we Wielkiej Wsi. Cumujące w tym porcie kutry nosiły na burcie oznakę rybacką WWs aż do 1949 r., kiedy zmieniono je na WŁA, obowiązującą do dzisiaj.

Jerzy Wojciech Doerffer

Życie i Pasje. Wspomnienia. Tom IV. Tenże tom, zamykający cykl wspomnień Profesora, bez wątpienia stanowi jaskrawy dowód, że nawet będąc już na emeryturze, nie potrafił, bo zapewne po prostu nie chciał, ale i zwyczajnie nie mógł, zaprzestać z troską myśleć o tym, co na Jego oczach dzieje się z polskimi stoczniami, w jakie popadają tarapaty spowodowane zmianami zachodzącymi w krajowej gospodarce, i jak zgubnie one wpływają na otoczenie kooperacyjne stoczni.

Autor podzielił pracę na cztery rozdziały. W pierwszym opisał historię Niemieckiego Towarzystwa Ratowania Rozbitków, a w drugim omówił wyposażenie stacji ratownictwa. Trzecia, najobszerniejsza część, to przedstawienie wszystkich stacji ratownictwa brzegowego na terenie dzisiejszego polskiego wybrzeża – od Świnoujścia do Piasków. Czwarty rozdział kontradmirał Marynarki Wojennej poświęcił polskim stacjom ratownictwa morskiego w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Książkę urozmaica 99 rysunków i zdjęć przedstawiających m.in. budynki stacji ratownictwa brzegowego, łodzie i wyposażenie ratowników. Książka w językach polskim i niemieckim.

Drugi tom kapitańskich "opowieści morskich". Tym razem po pióro sięgnęło 16. kapitanów żeglugi wielkiej, odświeżając swoje morskie wspomnienia. Znowu powstała książka godna szczególnej uwagi wszystkich, którym sprawy morskie nie pozostają obojętnymi (zajrzyj też tu - klikinij).

Po raz pierwszy książka ta ukazała się w 1986 roku, jej autorzy Daniel Duda i Zbigniew Urbanyi nadali jej tytuł „Trzeci w wielkiej sztafecie”, bo chodziło im o to jak zrodziła się idea, a potem cały proces powstawania następcy "Daru Pomorza” - zbliżającemu się już ku swemu zakończeniu służby szkoleniowej studentów na morzu - „Daru Młodzieży".

Autorami książki są kapitanowie, których służba „na morzu”, czy na lądzie np. w firmach armatorskich u większości dobiegła końca, którzy przeszli już w tzw. emerycki stan spoczynku. Mają za sobą wiele doświadczeń, godnych uwagi spostrzeżeń, wartych przez władze zauważenia. Dziewiętnastu spośród nich - zapewne jak na razie tylu - przeszukało swoje szuflady z zapiskami z dawnych lat, gdy dowodzili statkami handlowymi lub jednostkami rybackimi, albo też dokonali opisu „zaległych na duszy” morskich swych przygód doznanych w latach ledwie minionych. Książka zawiera 64. opowiadania.